sujim advert

‘निष्ठावान मान्छे राजनीतिक दलभित्र अटाउँदैनन्’: मुकुन्दराज सिटौला

डबली खबर     बैशाख १०, २०७७

advertisement placement
ananda Jewellery shop
sizen education new intake 2025

mukunda sitaula nuwakot chairma district coordination committee trishuli web
bidur tax consultancy services in nuwakot

२०४९ सालका जिल्ला विकास समितिका सभापति बनेका मुकुन्दराज सिटौला अहिले गुमनाम जस्तै छन् । त्यतिबेला नेपाली काँग्रेसमा सक्रिय राजनीतिमा लागेका उनी लप्पन छप्पन नगरेकै कारण राजनीतिकमा टिक्न नसकेको बताउँछन् ।

पाँच कक्षासम्म काठमाडौंको विजय मेमोरियल स्कुल बढेका सिटौलाले वीचमै सो स्कुल छाड्नुपर्ने बाध्यता आइपर्‍यो । त्यहाँ अन्याय विरुद्ध लड्दा आफूले अपमान सहनु परेपछि उनले सो स्कुल छाडेका हुन् । त्यतिबेलाको घटना सम्झँदै सिटौला भन्छन्– ‘एउटा आँखा नदेख्नेले चारपाथी जाने ढ्वाङ र नाङ्लोमा पसल लिएर आउँथ्यो । त्यो ढ्वाङभित्र रहेका सामान नाङ्लोमा फिजाएर विक्री गर्ने ती वृद्धको दैनिकी थियो । केही फटाहा खालका विद्यार्थीहरुले ती वृद्धको सामान चोरेर खाने गरेको देखेपछि मैले केही चीजले त्यो विद्यार्थीलाई हानिदिएँ । मैले हानेपछि चोट लाग्यो । त्यसपछि स्कुलका हेडसर लिलामान सिंहले बाँसको भाटोले मेरो जिउभरी सुम्ला नै सुम्ला उठ्ने गरी कुटे । त्यसपछि म पाँच, ६ दिन उठ्न नसक्ने गरी विरामी भए । अन्ततः मैले सो विद्यालय छाडें।

त्यतिबेला पैसाको महत्व ठूलो थियो । पाँच पैसाले पनि ठूलै काम हुन्थ्यो । डेरा लिएर बस्ने गर्दथ्येँ । पढ्नको लागि आमाले खर्च दिनुहुन्थ्यो । भाइहरु तीन जना पनि काठमाडौंमै लगेर पढाए । उद्धव अहिले अमेरिकातिर छ । कान्छो भाई काठमाडौं सामाखुशीमा अग्लो घर बनाएर बसेको छ ।

बच्चामा म अलि स्पीड हाईको थिएँ । आमाले सानोमा मज्जाले सेकताप गरेर हुर्काउनु भयो । बाले पनि पढोस् भनेर आफूले दुःख गरेर पढाउनुभयो । पछि म हुर्किएपछि भाई बहिनीलाई पनि पढाउनुपर्छ भनेर सबैलाई पढाउन काठमाडौं लगेँ ।

रानी पढेको स्कूल भएकाले त्यो स्कुल पहिलो भएको हो । त्यसपछि मलाई ठीक लागेन । मलाई दुःखी बनायो, चित्त दुख्यो त्यसैले मैले खेलकुद छाडें ।

मेरो खेलकुदप्रति अलि बढी रुची भयो । फुटवल, भलिबल खेल्थ्येँ । विभिन्न प्रतियोगिताहरुमा जाने गर्दथ्येँ । बलदेव महत म सँगै पढ्ने साथी थिए । यहाँ एक पटक जर्नेल पनि भएर आएका थिए । रामकृष्ण थापासहित राणाका छोराछोरीहरु थुप्रै साथी थिए । प्रधानसेनापति भइसकेका गौरव शम्मेर जवरा पनि सँगै पढेका हुन् । एसएलसीपछि मैले आरआर क्याम्पसमा गएर पढेँ । आरआरपछि त्रिचन्द कलेजमा गएर पढेँ । त्यहाँ गएपछि साँस्कृतिक कार्यक्रम गराउनको लागि जयनन्द लामा, खिलबहादुर हरिवंश आचार्य लगायतका साथीहरुलाई लिएर एकेडेमीको काम गर्न थाल्यौँ, नाटक सांस्कृतिक कार्यक्रमहरु देखाउन थाल्यौँ । त्यतिबेला हामीले किङ शो पनि राखेका थियौँ । त्यतिबेला राजा आएनन् । रानी ऐश्वर्या राज्यलक्ष्मी चाँही आइन् । प्रतियोगितात्मक रुपमा अघि बढेको यो प्रहशनमा हामी पहिलो हुनुपर्थ्यो । ऐश्वर्या पहिले पढेको स्कूल भएकाले अर्को स्कूललाई पहिलो बनाएर हामीलाई दोस्रोमा सीमित बनाइयो । रानी पढेको स्कूल भएकाले त्यो स्कुल पहिलो भएको हो । त्यसपछि मलाई ठीक लागेन । मलाई दुःखी बनायो, चित्त दुख्यो त्यसैले मैले खेलकुद छाडें । केदार केसीसहित हामी स्वतन्त्र विद्यार्थी युनियन (स्ववियु) निर्वाचनमा लड्यौँ । हामीले निर्वाचन हार्‍यौँ । त्यो निर्वाचन कम्युनिष्टहरुले जिते । रहँदा बस्दा भाइहरुलाई छाडेर म सहरबाट गाउँतिर आएँ । एउटा अचम्मको जग्गा डेरामा बस्दाबस्दै चितवनतिरको पाण्डेले खाना खाने क्रममा खेर गएको जग्गा भनेर तलाईं काम लाग्छ भन्यो । चौर जग्गा मालपोत तिरेको छ भन्यो । मुरलीटारको जग्गा किनेर हामी त्यहाँ आएर बस्यौँ । अहिले त्यो जग्गामा ६६ पिल्लर भएको कोल्डस्टोर सञ्चालनमा छ । कोल्डस्टोर भन्दा माथि हरिकृष्ण महर्जन भन्ने मान्छेले इट्टा उद्योग सञ्चालन भइरहेको छ । अहिले म त्यो जग्गा सबै भाडामा लगाएर विदुरमा आएर सानो छाप्रो बनाएर बसको छु ।

हामी सिटौलाहरु पहिलेको घर भद्रुटार हो । कुमाउतिरबाट हामी आएका हौँ । पुर्खा नै थाह नभएकाले हामीहरुको हजुरबुबासम्मले तिथि तर्पण केही पनि गरेनन् । पृथ्वीनारायण शाहले हामीलाई सल्लाहकारको रुपमा लेराएका रहेछन् ।

भाइ भतिजावाद र परिवारवादमा नेपाली काँग्रेस नुवाकोटको राजनीति अल्झिन थालेपछि मलाई वितृष्णा उत्पन्न भयो । मलाई एक्लो वृहष्पति झुटो जस्तो लाग्यो, म एउटाले गरेर केही हुन्न भन्ने भावना आयो ।

अहिले म राजनीतिक गतिविधिमा संस्थागत नभएको परादर्शीता नभएको पारदर्शिता र जवाफदेहीतालाई राजनीतिक दलहरुले हलको गोरु बनाएर नार्ने टिम नपाएको कारणले मैले राजनीति छाडेँ । २०४९ सालमा सभापति भएपछि मैले राजनीतिक गतिविधिमा सक्रिय भएको छैन ।
नेपाली काँग्रेसले रामशरण महतलाई झिकाएर चुनाव लडायो । त्यो पनि काम लागेन मेरो लागि। डा. महतलाई मैले ठूलो मान्छे सोचेको थिएँ । तर, मेरो नजरमा त्यस्तो लागेन । कृष्णप्रसाद भट्टराई प्रधानमन्त्री भएको बेलामा बद्रीराम भण्डारी, रामेश्वर उपाध्याय लगायतका सबै साथीहरुलाई लिएर गएँ । यतिबेला भट्टराईले शनिवार भेट्न आएको भनेर गाली पनि गरेँ । भाइ भतिजावाद र परिवारवादमा नेपाली काँग्रेस नुवाकोटको राजनीति अल्झिन थालेपछि मलाई वितृष्णा उत्पन्न भयो । मलाई एक्लो वृहष्पति झुटो जस्तो लाग्यो, म एउटाले गरेर केही हुन्न भन्ने भावना आयो । राजनीतिलाई वहाना बनाएर कमाउने धन्धा गर्न थालेपछि मलाई काँग्रेस भनेर हिँड्ने साथी र नेताहरुसँग हिँड्न मन लागेन । राजनीति संस्थागत विकास भएर आएपछि हामी सार्वभौम सत्ता नागरिक हामी बाहिर बस्दा चोखो रहन्छौँ । त्यहाँ जाँदा पुरुसार्थ पनि मर्दो रहेछ । वेमाइनीहरुको जन्म हुँदो रहेछ । सबै भन्दा फोहोरी र घिन लाग्दो राजनीति अहिले नेपालमै होला सायद । म फस्टेड मान्छे हूँ । यसो भन्दैमा म बहुलाएर हिँडेको पनि छैन । तर, नेताहरुसँग जानआउन भने मैले छाडेँ ।

जिल्ला सभापति हुने बेलामा पनि म तेस्रो व्यक्ति हुँ । रामशरण महत, विष्णु आचार्य, अर्जुननरसिंह केसी र ध्रुव अधिकारी टिकटमा दावेदार थिए । उहाँहरुको लडाईं चर्किएपछि म बीचबाट छिरेको हुँ । मेरो बायोडाटाको आधारमा म समानको मान्छेहरु माननीय भइसकेका थिए । त्यसैले पनि प्रेसर पर्‍यो होला कृष्णप्रसाद भट्टराई (किशुनजी) को पक्षबाट मैले टिकट पाएँ । हाम्रो भोट धेरै थिएन । हामीसँग २७१ मत हुँदा ३८१ मतसँग चुनाव लड्नुपर्ने बाध्यता थियो । तर, मलाई सजिलो नै भयो । मैले दुई तीन वटा काम पनि गरेँ । श्रीकृष्ण उपाध्याय, पुरुषोत्तम गोर्खाली म कहाँ आउनुभयो । उहाँहरु नेपालको कृषि विशेषज्ञ मात्र नभएर ठूलो योजनाकार पनि हुनुहुन्थ्यो । उहाँहरु मुकुन्दजीको कृषि हेर्न जाने भनेर आउनु भएछ ।

राजनीति गर्नेले दुई वटा भाषा बोल्नुपर्छ भन्छन् । मैले दुई भाषा बोल्न जानेको छैन ।

मैले नेताहरुमा मान्ने भनेको कृष्णप्रसाद भट्टराई, विपि कोइराला, गणेशमान सिंह, समकालीन साथीहरुमा प्रदिन गिरीलाई म मान्दछु । त्यो बाहेकका नेताहरुलाई म मान्दिन । दमननाथ ढुंगानाले पनि पार्टी छाडेर हिँडे, मैले पनि छाडेर हिँडे । पार्टी संस्थागत नभएपछि जहिले विभिन्न वहानाबाजी गरेर देश र पार्टी विगार्ने खालको भूमिका धेरै भएपछि हामी पार्टीमा अटाएनौँ । चित्त धेरै दुःखेको छ । सामान्य पुरुषार्थ गरेर खान मन पराउने मान्छे, कमाउ धन्धामा लागिन । विदुरमा पनि म अहिले तरकार खेती नै गरेर बसेको छु । करेसाबारी राम्रो बनाएको छु । राजनीति गर्नेले दुई वटा भाषा बोल्नुपर्छ भन्छन् । मैले दुई भाषा बोल्न जानेको छैन । अनि दुई भाषा बोलेपछि त्यो भाषाले कस्तो असर गर्छ भन्ने मैले बुझेको छु । किनभने मलाई माधवप्रसाद ढकाल सरले नेपाली पढाउनु भएको हो । केही गरेर जीवन कटाउने हो । यसमै म सन्तुष्ट छु ।

(सिटौलासँग कुराकानीमा आधारित )

as fashion store in Trishuli Nuwakot
HPV-Vaccination-Campaign-Against-Cervical-Cancer-2081-ad
bidur-municipality-dengue-awareness

nuwakot trishuli graphic web media service 2020

प्रतिक्रिया

Top